Γεια σου ΗΛΙΕ ΑΡΧΗΓΕ

Γράφει ο Μανόλης Χατζηεμμανουήλ πρώην πρόεδρος του ΕΣΝΜ {αναδημοσιεύω από το προφίλ του}

Το μεγαλύτερο προνόμιο της γενιάς μου είναι ότι ζήσαμε μαζί τους,το πιο θλιβερό ότι τους αποχαιρετάμε.

Ο τελευταίος από εκείνη τη μαγική τετράδα μαζί με τον Μίκη,τον Μάνο,τον Γιάννη Μαρκόπουλο έφυγε χθες.Για εμένα ήταν ο πιο αγαπημένος της πρώτης μου νιότης και έτσι έμεινε για πάντα.

Ένα φορτηγό γεμάτο με τις ελπίδες,τις διαψεύσεις,τους αγώνες και τις αντιφάσεις μας στον τελευταίο σταθμό πριν ενωθεί με το όνειρο

Είδα τη Σούλα και τον Δεσποτίδη,

στο όνειρό μου τους είδα ζωντανούς

κι άστραψε το όνειρο σαν δαχτυλίδι

που ήρθε να ντύσει πάλι τους γυμνούς.

Ο Διονύσης ήταν ότι και η Ελλάδα.Ανατολή αλλά και Δύση.Αριστοφάνης αλλά και Βυζάντιο,παράδοση αλλά και το ροκ του μέλλοντός μας,φυλακές,εξορίες,συγκεντρώσεις ,πορείες αλλά και ο άλλος γαλαξίας που φτιάχνουν των Ελλήνων οι κοινότητες.

Η μεγάλη διαφορά του Σαββόπουλου δεν ήταν μόνο η μουσική γλώσσα που έφερε τον Ντύλαν μέχρι τη μαύρη θάλασσα,δεν ήταν μόνο ή έκφραση του συλλογικού μας πάθους,ήταν ότι μπήκε στην ψυχή του κοινωνικού περιθώριου του Νίκου και της Ζωζώς και μας έκανε όχι μόνο να τους δούμε αλλιώς αλλά και να τους αγαπήσουμε.

Αν την ιστορία την γράφουν οι παρέες,ο ίδιος δημιούργησε τη μεγαλύτερη.Ουσιαστικά όλο το έντεχνο Ελληνικό τραγούδι των νεότερων χρόνων και τους πρωταγωνιστές του,

Στην τελευταία περίοδο πίκρανε πολλούς.τους περισσότερους από το δικό του κοινό.Ας το δούμε σαν την κριτική της κριτικής γιατί πρέπει να γίνουμε όλοι καλύτεροι και ας κρατήσουμε το στίχο:

Πού ήταν το θάρρος κι η πίστη μου αίφνης;

Μαζί τους ήμουνα στην άλλη Αριστερά

που είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης

με τελειωμένα κι αθάνατα φτερά.

Γειά σου ΗΛΙΕ ΑΡΧΗΓΕ

Καλό ταξίδι αγαπημένε μου ΝΙΟΝΙΟ!